Beschrijving / smaak
Tahitiaanse Taro varieert sterk in grootte van klein tot groot, gemiddeld 10 tot 20 centimeter in diameter, en heeft een ronde, langwerpige tot onregelmatig bolvormige vorm. De huid is ruw, stevig, licht- tot donkerbruin en geribbeld, bedekt met talrijke, vezelige haren. Onder het oppervlak is het vruchtvlees dicht, knapperig, enigszins plakkerig en wit, met veel paarsbruine stippen en stippen. Tahitiaanse Taro moet voor consumptie worden gekookt en ontwikkelt een zetmeelachtige consistentie die lijkt op die van aardappelen, en heeft een milde, nootachtige en zoete smaak.
Seizoenen / beschikbaarheid
Tahitiaanse Taro is het hele jaar door verkrijgbaar.
Actuele feiten
Tahitiaanse Taro, botanisch gezien een onderdeel van de Araceae-familie, is een bladplant die is verbonden met een eetbare knol die veel voorkomt in tropische en subtropische streken over de hele wereld. In Polynesië wordt taro vaak beschouwd als de 'koning van de wortelgewassen' en is het een van de oudste gecultiveerde wortels op het eiland. Er zijn meer dan negenentwintig verschillende soorten die over het algemeen onder de taro-naam worden aangeduid, en binnen Tahiti zijn er twee hoofdsoorten die bekend staan als Tahitiaanse Taro. De eerste soort is Colocasia esculenta, de meest voorkomende vorm van taro die over de hele wereld wordt aangetroffen. Deze soort wordt voornamelijk geconsumeerd vanwege zijn eetbare knol en wordt op dezelfde manier gekookt als een aardappel. De andere soort, Xanthosoma brasiliense, produceert ook kleinere knollen, maar wordt voornamelijk gekweekt om zijn brede bladeren, ook wel bekend als Tahitiaanse spinazie. Ondanks hun verschillen, zijn zowel de bladeren als de knollen van de twee soorten te vinden op markten onder de naam Tahitian Taro en zijn ze basisingrediënten die worden gebruikt in alledaagse, culinaire toepassingen.
Voedingswaarde
Tahitiaanse Taro is een uitstekende bron van vezels, die kunnen helpen bij het reguleren van het spijsverteringskanaal en is een goede bron van zink, ijzer en kalium om het vochtgehalte in het lichaam in evenwicht te houden. De knollen leveren ook vitamine B6, C en E, fosfor, mangaan, koper en magnesium. Naast de knollen zijn de bladeren een goede bron van vitamine A en C, dit zijn antioxidanten die het immuunsysteem kunnen versterken en het lichaam kunnen beschermen tegen externe agressors.
Toepassingen
Tahitiaanse Taro moet worden gekookt omdat het giftige calciumoxalaatkristallen bevat, die bij inslikken extreme irritatie van de keel en mond kunnen veroorzaken. De kristallen verdwijnen tijdens het koken en hebben geen invloed op de consument na gepaste verwarming. Het wordt ook aanbevolen om handschoenen te dragen tijdens het hanteren van taro rauw, omdat dit soms lichte irritatie van de huid en handen kan veroorzaken. Tahitiaanse Taro wordt in de volksmond geroosterd, gestoomd, gekookt en gebakken. De knollen kunnen worden gesneden en gebakken in tarofriet, in partjes gesneden, geroosterd en in groene salades worden gegooid, versnipperd en gebakken in knapperige cakes, spiraalvormig en gekookt als noedels, of gestoomd en gepureerd met kokosmelk. Tahitiaanse Taro kan ook worden geroerd in stoofschotels, curries en soepen, verwerkt in gebakken goederen zoals taarten, cheesecake en mooncakes, of vermalen tot een poeder als smaakstof voor ijs en desserts. Naast de knollen kunnen de bladeren op dezelfde manier worden gekookt als spinazie en worden ze vaak in soepen, sauzen, pasta en rijst gegooid. Tahitiaanse Taro past goed bij vlees zoals varkensvlees, gevogelte en vis, krab, garnalen, kokosmelk, miso, gember, lente-uitjes, knoflook, tomaten, champignons, selderij en erwtenscheuten. De knollen moeten onmiddellijk worden gebruikt voor de beste smaak en blijven tot een week houdbaar op een koele, droge en donkere plaats. De bladeren zijn 1-3 dagen houdbaar als ze in een droge, geventileerde container in de koelkast worden bewaard.
Etnische / culturele info
Taro wordt zeer vereerd in Polynesië omdat het prominent aanwezig is in zowel de traditionele als de moderne keuken. Het cultiveren van taro wordt vaak gezien als een gedeelde praktijk onder leden van een gemeenschap, en de knollen worden gekweekt op zowel erfelijke gezinspercelen als op land dat wordt bewaakt door een samenwerkingsgroep die bekend staat als pupu ohipa. Deze groepen zijn gericht op het behoud van voorouderlijke levenswijzen en moedigen het voortdurende gebruik van oude ingrediënten zoals taro aan. Om de veelzijdigheid van de tropische knol te laten zien, organiseert Tahiti in oktober een jaarlijks Taro-festival. Dit evenement viert de culturele geschiedenis van taro door het op traditionele, gemeenschappelijke en unieke manieren te koken. Twee van de meest populaire bereidingsmethoden zijn het koken van de knollen in een ondergrondse aarden oven, bekend als een umu of imu, en het raspen van taro tot een mengsel van kokosmelk, vanille en suiker om een puddingachtig gerecht te maken dat bekend staat als po'e. , een traditioneel Tahitiaans dessert. Naast het proeven van tarogerechten, organiseert het festival ook een wedstrijd voor de grootste knol, en live sprekers reciteren oude legendes en verhalen rond de plant.
Geografie / geschiedenis
Tahitiaanse Taro komt oorspronkelijk uit Zuidoost-Azië en groeit al sinds de oudheid in het wild. Er zijn veel verschillende soorten taro gevonden in Azië, en de eerste knollen werden naar Polynesië gebracht door migrerende volkeren en vroege reizigers rond 1300 v.Chr. De planten werden snel genaturaliseerd op veel van de eilanden in Polynesië en werden een wijd verbouwd gewas voor zowel export als lokaal gebruik. Tegenwoordig wordt Tahitiaanse Taro op Tahiti verbouwd en op lokale markten verkocht.
