Passievruchtblaadjes Informatie, recepten en feiten

Beschrijving / smaak

Passievruchtblaadjes zijn klein tot middelgroot en diep gelobd en langwerpig van vorm, gemiddeld 7-20 centimeter lang. Elk blad heeft 3-5 lobben, afhankelijk van de variëteit, en het bovenoppervlak is donkergroen, glad en glanzend, terwijl de onderzijde bleekgroen en mat is. De bladeren groeien in een afwisselend patroon en hebben gekartelde of getande randen. Passievruchtblaadjes zijn mals en hebben een milde groene smaak. De bladeren groeien op een uitgestrekte, groenblijvende wijnstok die klimt en zich met kleine groene ranken aan andere objecten hecht.

Seizoenen / beschikbaarheid

Passievruchtblaadjes zijn het hele jaar door verkrijgbaar.

Actuele feiten

Passievruchtbladeren, botanisch geclassificeerd als Passiflora edulis, groeien aan een snel klimmende wijnstok die zich 4-6 meter per jaar kan verspreiden en behoren tot de Passifloraceae-familie. Er zijn meer dan vierhonderd soorten binnen de Passifloraceae-familie, en de passievrucht dankt zijn naam aan het Latijnse woord 'passio' wat hartstocht of lijden betekent. In de 18e eeuw gebruikten Spaanse missionarissen deze bloemen in Zuid-Amerika om het christelijke kruisigingsverhaal te beschrijven, waarbij ze het uiterlijk van de bloem gebruikten als religieuze symboliek voor inheemse bewoners. Tegenwoordig wordt de passievruchtplant voornamelijk gebruikt voor zijn vruchten, maar de bladeren worden steeds populairder als extra gewas en culinair ingrediënt.

Voedingswaarde

Passievruchtblaadjes bevatten vezels, vitamine A, vitamine C en niacine. Ze bevatten ook alkaloïden zoals Harman, die kalmerende en verzachtende eigenschappen kunnen hebben.

Toepassingen

Passievruchtblaadjes kunnen worden gebruikt in zowel rauwe als gekookte toepassingen zoals koken, sauteren en braden. Ze kunnen in dunne plakjes worden gesneden en als bladgroente in salades worden gebruikt of in sambals worden gemengd en over rijst worden geserveerd. Passievruchtblaadjes kunnen ook worden gekookt in soepen, curries, wokgerechten, pasta en quiches. Ze zijn qua textuur en smaak vergelijkbaar met spinazie en kunnen in recepten vaak worden vervangen door groen. Naast koken kunnen passievruchtblaadjes worden gekookt en verwerkt tot een kalmerende thee. Passievruchtblaadjes passen goed bij ui, groene pepers, limoen, kokos en vlees zoals kip, rundvlees en varkensvlees. Ze zijn een paar dagen houdbaar als ze in een plastic zak in de koelkast worden bewaard.

Etnische / culturele info

Eeuwenlang werden in het Amazonegebied passievruchtblaadjes gebruikt als kompres bij snijwonden en kneuzingen en als natuurlijke pijnstiller. Ze kookten ook de bladeren om thee te maken om te helpen bij slapeloosheid. Halverwege de 19e eeuw werden passievruchtblaadjes ook gebruikt voor pijn en kwalen in het zuiden van de Verenigde Staten. Ze gebruikten ze medicinaal om de symptomen van koliek, epilepsie en convulsies te helpen verminderen.

Geografie / geschiedenis

Passievrucht wordt verondersteld inheems te zijn in het Amazone-regenwoud langs de grenzen van Brazilië, Argentinië en Paraguay. Het werd vervolgens via ontdekkingsreizigers en handelsroutes naar Europa verspreid en vond in het begin van de 19e eeuw zijn weg naar de Verenigde Staten. Tegen de 20e eeuw was passievrucht genaturaliseerd geworden in de meeste subtropische en tropische regio's van de wereld. Tegenwoordig zijn passievruchtblaadjes voornamelijk te vinden in huistuinen en op geselecteerde versmarkten in Zuid- en Midden-Amerika, de Verenigde Staten, het Caribisch gebied, Afrika, Zuidoost-Azië en Australië.