Beschrijving / smaak
Ainur-appels zijn vruchten van gemiddelde grootte met een ronde tot ovale vorm. De appels hebben een enigszins uniform uiterlijk met ondiepe, afgeplatte schouders die zijn verbonden met een vezelachtige groenbruine stengel. De schil is glad, dun en glanzend met een goudgele basis. Het oppervlak is ook bedekt met een paar vage lenticellen en is soms geblost met lichtroze en rode tinten. Onder de schil is het vruchtvlees bleekgeel tot ivoorkleurig, fijnkorrelig en waterig met een dichte, zachte en knapperige consistentie. Het vruchtvlees omvat ook een kleine, centrale vezelkern gevuld met donkerbruine, ovale zaden. Ainur-appels zijn aromatisch met een fruitige geur en hebben een evenwichtige, zoete, scherpe en pittige smaak.
Seizoenen / beschikbaarheid
Ainur-appels worden in de herfst en winter geoogst in Centraal-Azië. Als het goed wordt bewaard, kan het tot het late voorjaar worden bewaard.
Actuele feiten
Ainur-appels, botanisch geclassificeerd als Malus domestica, zijn een late variëteit die tot de Rosaceae-familie behoort. De naam Ainur vertaalt uit het Kazachs naar 'maanlicht' en de variëteit werd aan het einde van de 20e eeuw in Kazachstan gecreëerd als een verbeterde cultivar. Ainur-appels zijn zeer geliefd bij telers en huistuinders in Centraal-Azië vanwege hun verhoogde ziekteresistentie, weersbestendigheid, aanpassingsvermogen en langdurige opslagcapaciteit. De variëteit is ook zeer productief en levert meer dan 25 kilo fruit uit één enkele boom. Internationaal hebben Ainur-appels vele wedstrijden, certificaten en prijzen gewonnen vanwege hun evenwichtige, zoetzure smaak.
Voedingswaarde
Ainur-appels zijn een uitstekende bron van vitamine C, een antioxidant die het immuunsysteem kan versterken, ontstekingen kan verminderen en de productie van collageen in de huid kan stimuleren. De vruchten bevatten ook kalium om het vochtgehalte in het lichaam te reguleren, vezels om de spijsvertering te stimuleren en vitamine K om te helpen bij een snellere wondgenezing.
Toepassingen
Ainur-appels zijn het meest geschikt voor rauwe toepassingen, omdat hun zoetzure smaak en sappig vruchtvlees worden getoond wanneer ze vers en uit de hand worden geconsumeerd. De appels kunnen in plakjes worden gesneden en geserveerd met kazen, dipsauzen of smeersels, gehakt en in groene salades en fruitsalades worden gegooid, of gesneden en geroerd in yoghurt en muesli. Het vruchtvlees kan ook tot sap worden geperst, tot smoothies worden gemengd of als eetbare garnering worden gebruikt. Naast verse bereidingen kunnen Ainur-appels worden gekookt in appelmoes of worden gestoofd in jam, gelei en conserven. Ze kunnen ook worden gebakken als een zoet dessert of worden gebruikt als ingrediënt in muffins, brood, cakes, kruimels en pannenkoeken. Ainur-appels passen goed bij kruiden zoals kruidnagel, kaneel en nootmuskaat, vanille, bruine suiker en noten zoals walnoten, pecannoten en amandelen. Hele, ongewassen Ainur-appels zijn 8 tot 9 maanden houdbaar als ze in de koelkast worden bewaard.
Etnische / culturele info
Ainur-appels waren een van de veertig appelvariëteiten die te zien waren op de Alma Bayrami in Azerbeidzjan, wat zich vertaalt naar het appelfestival. Het jaarlijkse evenement werd georganiseerd in de herfst van 2012 en werd opgericht om de overvloedige oogst van herfstgroenten te vieren die lokaal worden aangetroffen in de stad Guba, de grootste fruitproducerende regio van het land. Tijdens het festival werden grote sculpturen gemaakt van appels prominent getoond tussen kraampjes met verkopers die gebakken appelproducten, drankjes en hoofdgerechten verkochten. Er waren ook netwerkevenementen waar telers elkaar konden ontmoeten om de appelteelt te bespreken. Naast discussies en gekochte goederen, waren de populairste evenementen van het festival onder meer liveconcerten, artiesten, kookwedstrijden en een wedstrijd om de grootste appel te vinden.
Geografie / geschiedenis
Ainur-appels werden ontwikkeld aan het Kazachse Research Institute of Fruit and Viticulture in Almaty, Kazachstan, van 1972 tot 1981. De variëteit is gemaakt als een verbeterde cultivar, gekruist van de golden delicious en aport-appel, en werd gekweekt door wetenschappers M.B. Caft, A.D. Vinovets en L.V. Ostarkova. Ainur-appels werden in 1989 goedgekeurd voor staatstesten en zodra ze werden vrijgegeven aan lokale telers, werd de cultivar een favoriete variëteit voor de teelt in Kazachstan. Ainur-appelen zijn ook in populariteit gestegen in de buurlanden en tegenwoordig wordt het ras verbouwd in Kazachstan, Kirgizië, Wit-Rusland, Azerbeidzjan, Siberië en Centraal-Rusland.
Recept Ideeën
Recepten met Ainur-appels. Een daarvan is het gemakkelijkst, drie is moeilijker.
