| Windrose Farm | Startpagina |
Beschrijving / smaak
Witte Tepary-bonen zijn erg klein, bijna zo klein als linzen. Ze variëren in vorm van ovaal tot rond en zijn bijna plat. Hun huid is bleekwit en is vaak vaag bezaaid met rode en bruine vlekjes. Het meest gedenkwaardige kenmerk van witte Teparay-bonen is hun smaak en textuur. Gekookte Witte Tepary-bonen zijn romig, hun smaak rijk en nootachtig.
Seizoenen / beschikbaarheid
Witte Tepary-bonen zijn verkrijgbaar in de late zomer tot het vroege najaar.
Actuele feiten
Witte Tepary-bonen zijn erfstukbonen en leden van het geslacht Phaseolus vulgaris, het meest verbouwde bonengenre ter wereld. Hoewel Wite Tepary-bonen eeuwen geleden ooit een gewoon gewas waren, worden ze in de huidige tijd als zeldzaam beschouwd, niet alleen worden ze niet op commerciële schaal geproduceerd, maar worden ze op beperkte schaal geplant, voornamelijk door gezinnen en kleine boeren die proberen de Tepary-bonen te houden. relevant. De naamgenoot voor de Witte Tepary-boon is 'Pawi', het Papago-Indiase woord voor boon.
Toepassingen
Omdat de Witte Tepary-boon al eeuwenlang regionaal wordt gekookt, worden ze traditioneel gekookt in veel traditionele zuidwestelijke stoofschotels en eenpansgerechten, evenals in een versie van gemalen Pinole. Gebruikelijke en gratis combinaties zijn maïs, pompoen, chilipepers, tomaten, rijst, uien, knoflook, achiote, epazote, koriander, citrusvruchten, varkensvlees, gevogelte en eieren.
Etnische / culturele info
De Hopi Indianen gebruiken de Witte Tepary bonen om een traditioneel vasten te verbreken door de bonen onder het hete zand te leggen en ze te koken met zout water.
Geografie / geschiedenis
De Witte Tepary-boon komt oorspronkelijk uit de Sonora-woestijn. De culinaire erfenis gaat zesduizend jaar terug tot in de droge streken van Noord-Mexico. Het werd door indianen naar Amerika gebracht en zoals door veel voedselhistorici wordt het beschouwd als de oudste echte Amerikaanse beschietingsboon. Het is droogtebestendig omdat het zich inherent heeft aangepast aan de droge omstandigheden in het zuidwesten van Amerika. Een enkele stortbui zou de gewassen een heel seizoen kunnen behouden. Een van de belangrijkste landbouwpunten in de geschiedenis van de Tepary-boon is dat indianen uit de arroyos van Arizona de 'Three Sister Method' gebruikten om Tepary-bonen te verbouwen. Deze methode zou voor drie specifieke gewassen de standaard methode voor het planten van gezelschapsdieren worden. Maïs, pompoen en bonen worden dicht bij elkaar geplant voor bemesting, schaduw, structurele ondersteuning, vocht en onkruidpreventie. Tegenwoordig worden de bonen niet altijd geplant met de bijbehorende gewassen op sleeptouw, maar ze worden nog steeds geplant met methoden voor biodiversiteit die worden toegepast door de inheemse bevolking van Amerika.
