Beschrijving / smaak
Guabiroba-vruchten zijn kleine, ronde vruchten met een gemiddelde diameter van 2 tot 3 centimeter. De vruchten rijpen van groen naar geelgroen en vervolgens naar zacht oranje. Ze hebben een stijve kelk rond de stengel, een beker genaamd. De dunne schil is bitter en oneetbaar. Binnenin de vrucht zit een laag stevig, oranje vruchtvlees en een zacht, geleiachtig hart gevuld met kleine, eetbare zaadjes. Het vruchtvlees is zoet en sappig.
Seizoenen / beschikbaarheid
Guabiroba is verkrijgbaar in de herfst en in de wintermaanden.
Actuele feiten
Guabiroba, ook wel bekend als Guabiroba da Mata, is botanisch geclassificeerd als Campomanesia xanthocarpa. Het is een lid van de mirtenfamilie en een familielid van de guave. Guabiroba is een zeldzame vrucht en is opgenomen op de lijst met bedreigde voedingsmiddelen van de Slow Food Ark of Taste. De naam van de vrucht komt van de Guarani-taal die ‘boomschorsbitter’ betekent. Het is door de inheemse Brazilianen gebruikt als volksgeneesmiddel en als culinair ingrediënt.
Voedingswaarde
Guabiroba is een bron van eiwitten en koolhydraten en bevat B-complex en C-vitamines. De vruchten zijn ook een goede bron van ijzer, fosfor en calcium. Ze bevatten flavonoïden en fytonutriënten die antioxiderende voordelen bieden.
Toepassingen
Guabiroba kan vers worden gegeten of kan worden gekookt. Het vruchtvlees kan uit de gehalveerde vruchten worden geschept of aan smoothies, ontbijtkommen, fruitsalades worden toegevoegd of door yoghurt worden gemengd. Het kan worden gekookt om jam of gelei te maken of in desserts worden gebakken. Het sap van de pulp wordt gebruikt om likeur te maken of om ijsjes en andere desserts op smaak te brengen. Guabiroba kan maximaal een week bij kamertemperatuur worden bewaard of gekoeld voor langdurige opslag. Pulp kan een paar dagen worden gekoeld en kan tot 6 maanden worden ingevroren.
Etnische / culturele info
De Guabiroba-schors, bladeren en vruchten worden al eeuwenlang medicinaal gebruikt door de inheemse bevolking van het Zuid-Amerikaanse Atlantische Woud. Het fruit en de bladeren hebben samentrekkende eigenschappen en werden gebruikt om pijn te verlichten, met name kiespijn. Een afkooksel van bladeren toegevoegd aan het badwater werd gebruikt om de spieren te kalmeren en te ontspannen. De schors van de Guabiroba-boom werd gebruikt om spijsverterings- en blaasstoornissen te behandelen.
Geografie / geschiedenis
Guabiroba is inheems in het Atlantische Woud en de Cerrado-savanne van Zuid-Amerika, die een gebied beslaan dat loopt van centraal Brazilië zuidwaarts tot Argentinië. Er wordt aangenomen dat er in dit gebied 15 verschillende soorten Guabiroba voorkomen. De korte tot middelgrote bomen worden het vaakst in het wild aangetroffen, hoewel ze op zeer kleine schaal worden gekweekt door thuiskwekers en kleine boerderijen. Ontbossing en commerciële teelt van andere gewassen zoals sojabonen hebben geleid tot een afname van de soort. Guabiroba-bomen groeien het best in hete en droge, sub-actuele tot tropische klimaten. Ze zijn verkrijgbaar via een paar online retailers die zaailingen verkopen. De vruchten zijn hoogstwaarschijnlijk gespot op lokale markten in Zuid-Amerika.
