| Food Buzz: History of Mint | Luister |
Beschrijving / smaak
Zoethoutmunt is een bladkruid met speervormige groene bladeren met puntige of geschulpte randen. De plant groeit in een rechtopstaande tros en kan tot 120 centimeter hoog worden, en produceert in de nazomer lavendelpaarse bloemen met stengels tot 20 centimeter lang. De paarse bloemen zijn eetbaar als ze jong zijn. Zoethoutblaadjes variëren van 3 tot 6 centimeter breed en 4 tot 9 centimeter lang en geven een sterk muntachtig anijsaroma af. Planten met kleinere bladeren hebben een zilveren glans aan de onderkant, als gevolg van minuscule microscopisch kleine haartjes. Dit is afwezig bij de groterbladige A. rugosa. Zoethout-muntblaadjes bieden een van nature zoete, muntachtige anijssmaak, zonder de kruidigheid die vaak wordt geassocieerd met zoethout.
Seizoenen / beschikbaarheid
Zoethoutmunt is verkrijgbaar in de zomer en in de vroege herfstmaanden.
Actuele feiten
Zoethoutmunt verwijst naar twee verschillende planten, die geen van beide een echte munt zijn. De twee verwante vaste planten, Agastache foeniculum en Agastache rugosa, behoren tot de muntfamilie. A. foeniculum wordt beschouwd als inheems in Noord-Amerika en staat ook bekend als Blue Giant hysop of anijs hysop, en A. rugosa wordt een 'exotische' (niet-inheemse plant) genoemd en heeft grotere bladeren, het is ook bekend als Koreaans Zoethoutmunt of Superior Zoethoutmunt. Beide planten worden gewoonlijk zoethoutmunt genoemd, hebben vergelijkbare medicinale en culinaire toepassingen en worden soms voor elkaar verward.
Voedingswaarde
De voedingswaarde van zoethoutmunt ligt in de vluchtige oliën die het kruid zijn zoete, anijs- en muntaroma geven. Onderzoekers vonden meer dan 46 verschillende componenten in de vluchtige oliën van zoethoutmunt. De belangrijkste verbinding die in de inheemse soort aanwezig is, is methylchavicol, en andere primaire verbindingen zijn limoneen en pineen. Bij de Koreaanse soort is methyleugenol de belangrijkste verbinding. Limoneen is gevonden om te helpen bij de spijsvertering en bij het verlichten van zure reflux.
Toepassingen
Zoethoutmunt wordt meestal vers of gedroogd gebruikt en zowel de bladeren als de bloemen worden als garnering gebruikt. Laat verse of gedroogde bladeren alleen of met andere kruiden in kokend water trekken voor thee. De bladeren kunnen worden gehakt en worden toegevoegd aan groene of gemengde fruitsalades. Verse muntblaadjes van zoethout kunnen worden gebruikt in gebakken producten zoals koekjes of scones, of gedrenkt in melk voor het maken van ijs, custards of panna cotta. Ze kunnen worden toegevoegd aan dranken of worden gebruikt als smaakstof voor oliën, azijn, dressings of jam en gelei. Het kruid past goed bij chocolade, meloen, pompoen, venkel, wortelen en bittere bladgroenten. Voeg verse of gedroogde bladeren toe aan lamsvlees, varkensvlees, gevogelte, vis en vegetarische gerechten. Bewaar verse muntblaadjes zoethout losjes gewikkeld in de koelkast tot 5 dagen. Gedroogde kruiden kunnen in een luchtdichte verpakking tot 6 maanden worden bewaard.
Etnische / culturele info
Zoethoutmunt wordt erkend en wordt al eeuwenlang als geneeskrachtig kruid gebruikt. Het werd verbrand door de inheemse volkeren van de vlakten en Canada om depressies te helpen verlichten en werd gebruikt om kompressen en zalven te maken voor brandwonden of wonden. Het kruid werd gebruikt om de spijsvertering te verbeteren, de symptomen van verkoudheid en hoest te verlichten en om het hart te versterken. The Woods Cree of Saskatchewan gebruikte de bladeren voor thee en als smaakstof voor voedsel. Tegenwoordig worden vluchtige oliën gewonnen uit de bladeren en bloemen van de planten om methylclavicol en methyleugenol te verkrijgen voor gebruik in likeuren, voedingsmiddelen, wortelbier en parfums.
Geografie / geschiedenis
Zoethoutmunt, Agastache foeniculum, komt oorspronkelijk uit het Midwesten en de Great Plains-regio van Noord-Amerika. Het wordt gevonden in het zuiden van Ontario, Canada en ten westen van British Columbia, maar wordt zelden in het wild aangetroffen in de Verenigde Staten ten westen van de Rocky Mountains. Het werd voor het eerst geïdentificeerd in de 18e eeuw door Frederick Pursh, en later over geschreven door de botanicus Otto Kuntze in 1891. Zoethoutmunt groeit het beste in meer gematigde gebieden met koel weer en is een vaste plant, die in de winter sterft en weer opduikt in de winter. lente maanden. Zoethoutmunt wordt het vaakst aangetroffen in huistuinen en kan worden gezien op boerenmarkten of speciaalzaken.
